Tine’s Oma

Tine rent door de tuin heen, waar de hond net heft gegraven, zo door de achterdeur de grote keuken in. Haar voetstappen komen op de nette vloer van haar oma, voordat ze bedenkt dat ze beter haar schoenen uit kan trekken. Als ze dat gedaan heeft, ploft ze neer op een stoel aan de eettafel. Gelukkig wordt haar oma nooit boos over modder op de vloer, zoals haar moeder. Straks helpt ze wel opruimen, maar eerst moet ze uithijgen.

Oma ziet haar zitten als ze met een wasmand door de keuken wil lopen. ‘Meisje toch,’ zegt ze, ‘Kom, help me even met was ophangen. Dan kan je me gelijk vertellen waarom je zo’n haast had.’ Tine knikt, trekt haar schoenen weer aan en loopt mee. Dat vindt ze zo fijn aan oma. Die vraagt ook wel eens om te helpen, maar vooral zodat ze gelijk tijd voor haar heeft. Heel anders dan mama, die het allemaal niet kan, maar wel gedaan wil hebben.

Tine voelt zich weer verdrietig worden. Eigenlijk zou ze nu naar huis moeten, daar is genoeg te doen terwijl mama op bed ligt te huilen. Mama kan echt niets meer nu ze steeds zo verdrietig is. Aan de andere kant, ze wil zo graag aan oma vertellen dat ze papa gezien heeft – en als oma zegt dat ze tot vanavond mag blijven, en dat tegen mama zegt, kan ze misschien wel een keer haar huiswerk af krijgen. Met horten en stoten begint ze te vertellen. Over dat ze met Marijke mee fietste, en dat ze door het centrum gingen. Dat bij de macDonalds een man had gezeten, met een vrouw en een klein kindje, die haar bekend voorkwam. En dat hij opkeek en ze ineens haar vader herkende. ‘Hij is grijs geworden oma,’ zegt ze, ‘en hij lachte, en deed heel lief met dat kindje, tot hij mij zag. Toen lachte hij ineens niet meer. Zou hij ook zo gedaan hebben toen ik klein was?’ Tine en oma weten allebei dat dit kindje Tine’s broertje is, maar Tine heeft hem nooit eerder gezien. Ze mag niet meer naar haar vader toe, dat maakt mama te verdrietig. Oma wordt stil. ‘Dat kindje zag er zo lief uit, oma. Waarom mag ik niet naar mijn broertje toe van mama? Oh en mag ik vanavond bij jou eten? Als ik hier blijf hoef ik niets voor mama te doen, en dan wordt meneer Pieters niet boos omdat ik alweer mijn huiswerk niet af heb.’ Op dat moment neemt oma een besluit. ‘Vannacht mag je hier slapen. En als het aan mij ligt nog wel langer, ik ga zo gelijk even bellen.’ Tine straalt. ‘Mag ik dan in de kamer met het bureau slapen? In de roze kamer?’ ‘Natuurlijk meisje. Weet je wat? Dan spreken we af dat dat eigenlijk jouw kamer is.’ Tine rent vrolijk naar binnen om op haar nieuwe eigen kamer huiswerk te maken, terwijl oma haar bezorgd nakijkt. Een kind van veertien jaar zou eigenlijk geen zin moeten hebben in huiswerk. Dat ze zo blij is dat ze het eindelijk een keer kan maken zegt veel te veel – oma voelt zich schuldig dat ze het zo lang heeft aangekeken. Beslist pakt ze de telefoon, en ze belt de exman van haar dochter. ‘Hallo, met mij… Tine is bij mij, en als het aan mij ligt blijft ze hier. Als ze bij Maartje blijft gaat het niet goed. Maar dan heb ik wel jouw hulp nodig, luister…’

Een paar maanden later sloft Tine diezelfde keuken in. ‘Oma, ik ben thuis!’ Oma komt naar beneden. ‘Hoe was het meisje?’ Tine begint te snikken. ‘Ik ben niet over. Ik moet het tweede jaar opnieuw doen.’ Oma trekt haar tegen zich aan. ‘Dat gaat volgend jaar vast beter. Nu heb je mij om je te helpen. Zijn je cijfers niet enorm omhoog gegaan?’ Tine knikt. Dat klopt, het was niet meer genoeg, maar het ging al veel beter. Nu kan ze haar huiswerk maken, en ze heeft papa om te helpen. Oma had mensen gebeld dat mama niet goed voor haar zorgt, en papa had bijna gelijk mensen gebeld dat hij haar weer wilde zien, en dat ze van mama niet bij haar broertje mocht komen kijken. Grappig dat ze dat allebei tegelijk bedacht hadden, maar het hielp wel. Ineens mocht ze in ieder geval voorlopig bij oma blijven, en papa en haar broertje daar zien. Oma heeft gelijk, volgend jaar gaat ze vast over. Nu is ze eerst vrij, en omdat ze geen huiswerk meer heeft kan ze naar buiten, want de zon schijnt. Oma kijkt haar na, terwijl ze met de hond door de tuin rent. Dat kind toch…